Teoman'ın bir şarkısındaki söz gibisin belki de;

"Hem yarabandım, hem yaram" misali.

Senin varlığının düşüncesi gülümsetiyor yüzümü.

Nefes aldığımı, yaşadığımı, kalbimin attığını hissediyor bir yanım.

Ama sonra anımsıyorum yokluğunu

Bir hayalden, masaldan ibaret olduğunu.

Aslında hiç varlığının olmadığını,

Aklımda yarattığım bir sen olduğunun aslında.

Bir odun olduğunun farkına varıyor yüreğim ve o an.

Ölüyor kalbim. Daralıyor ruhum.

Yaşam belirtilerimi kaybediyorum.

Şimdi uzaktasın mesela, Km'lerce hemde.. (sinop ta)

Aslında bu şehirde olsan da değişen hiçbir şey yok onu biliyorum,

Ama farkettim ki aynı şehirde nefes aldığını bilmek bile iyiymiş aslında.

Ve bir yandan da yokluğuna alıştığımı fark ettim aynı zamanda.

Özlemeye alıştığımı, seni özlemeyi sevdiğimi, senden çok.

Ve senin beni hiç sevmediğini belki.

Ama geleceksin ve ben seni görünce allak bullak olacağım yine.

Senin için anlamsız olan bu durum beni darmadağın edecek.

Yüreğimde yeni yaralar açılacak.

Tedavisi için yeni ameliyatlara ve dikişlere ihtiyacım olacak.

Ve sen yine yarım yamalak atacaksın dikişleri.

Her an kanamaya hazır bırakacaksın.

Fark edecek kadar bile farkında olmayacaksın.

Ölecek miyim? Asla!

O kadar güçsüz değilim.

Ama artık tamamlanacak mıyım?

İşte orası şüpheli olacak hep.

Hep eksik kalacak belki de bir yanım.

Ya da zaman ilaç olacak yaralarıma, ağrı ve sızılarıma.

Kim bilir..........