Bir zemheri vakti  dar akşam

Eşikten  öteye geçemeyen bir adımın ürkekliği

Kalmıştır emanet  kim bilir,

Ya da hadsizce esen poyrazın hiddeti…

Yadigar olup kalan  şimdi;

Seherlerin ıssızında can evini teselli.

Yeltenip bazı

Arzuhali kanadına alsa da bozlak,

Mızrabın çırpınışından öteye  yetmez gücü.

Ser verip sırra dur diyen dağlar;

Sığınanı bağrında saklayan divaneler yurdu,

Bu ahvali de lisanınca yaz defterine,

Çiçeklenip yeşersin  derelerce aksın bir zaman,

Yücelerinde soluklansın baharları.

Olur da bu esrar

Bağrını ezer sana dahi  vermezse aman,

Yad ele aşikar etme! lal olsun dilin

Ve yine bir zemheri üzeri dar akşam

Kervan aldı yürüdü yükünü,

Yollar yoldaşını kuş sürünü  bildi,

Zaman kılıcını biledi ozan sözünü,

Halden ancak hali har olan anladı.