Ha unutmadan, ben bunca zaman boyunca unutmak istediklerimi unutamadım ama, unutmamam gereken çok şeyi unuttum.

Neden böyle oluyor anlamıyorum. Gerçi bazen anlıyorum. Ama anladığım şeyi de bir gün sonra unutuyorum. Sadece

Ben mi böyleyim?

Bir düşünsenize, biz insanlar neleri unutmuyoruz ki? Mesela bize borcu olan birini asla unutmayız değil mi?

Ya da yaptığımız bir iyiliği. Ne kadar doğru bir şey bu yaptığımız? Bu bizim insanlık krediliermizi tüketmez mi?

Yine kafamda çılgınca sorular. Garipsiyorum bu durumu. Bazen de ne kadar aciz ve yüzsüz olduğumuzu düşünüp, utanıyorum.

Şapkamı önüme çıkarıp bakınca, yaptığım tüm iyi şeyler hafızamın en kuvvetli yerinde duruyor. Peki ya bana yapılan

iyilikler, kimse bana iyilik yapmadı mı bu zamana kadar? Hayır, çok iyilik yapan oldu ama bir insan olarak değer bilmekten

acizim. Belki de yapılan bana iyilikleri zaafım olarak görüyor ve onları unutursam kimsenin hatırlayamacağını düşünüyorum.

Sadece ben mi böyleyim? Yoksa herkes gibi sıradan bir kötü yanım mı bu? Şimdi anlıyorum da, insan olmak, merhametli,

temiz olmak ve iyilik yapmak değilmiş sadece. Yapılan hiç bir iyiliğe nankörce davranmayıp onu sonsuza dek unutmamakmış.

Sinirleniyorum ve acıyorum yine kendime. Yazık benim gibi aciz bir insana... Ve umuyorum kendim için, çıkmam insanlıktan,

yaptığım iyilikler yüzünden...