Bitap düşmüş olan ruhumuzun bu sürgün yeri bize dökülüyor, dilsiz bırakıyor. Yolu biliyoruz lakin o yolda nasıl yürünür? İçinden çıktık diyelim peki o nasıl yaşanır?

Nefesten, iki dudağımın arasına sorular kendilerini üflüyor. Susmak ne mümkün. Derdi olan susmaz, durmaz coşar akar diyesim, avazımı yırtıp bağırasım var!

Bizi kuşatan eksikliği bulamazsak hep hüsran. Çünkü insan her sevgiye kanıyor, doyamadığı kanamadığı bir sevgi vardır oda Birdir, tektir Vekildir eşi benzeri yoktur! Onu bilenlerse yüce ve ince ruhlu beşerlerdir. Güz ve hüzün tasvirlerinden hoşlanır güneşin doğuşu ve batışı onlaradır. Bundandır ki dertsiz olmaktan çekinirim. Varlığımda hissettiğim eksiklik bitmez bir acı . Acıyı yok edecek kanılmayan sevgiden hep daha fazlasını isterim. Kalan eksiklikler daimi surette bir hareket, bir eğilim, bir silkinme meydana getirir. Ve bizler buna her daim muhtacız.

Haydi o vakit zerrece oluşumuz için,

Sen sensiz ol , ben de bensiz olayım.