Bilenler bildi,

Başlığın neyi murad ettiğini.

Van'da "yandım Allah," dedirten bir kış gecesi...

Kimsenin gözlerinden okunmuyor,

"Yarına çıkar mıyız"ın telaşesi.

Yalnız bir annenin kulaklarında çınlıyor,

Ateşler içinde kıvranan bebeğinin

Çığlıkları, veryansın misali.

Sabır sükûtu gerektirmiş babada.

Gözyaşları dinmiş hıçkırıklar,

Sükût-u hayal imiş anada.

Ateşi yükseldikçe göz bebeğinin,

Sanki kar da yükseliyor milim milim.

Engel oluyor kar

Çeli'yi kendine bağlayan,

Yalınca'daki tek hastahaneye gitmeye.

Oysa istiarede görülen beyaz renk

Hayr demek ise;

Karın hayr olduğunu rûyada görmek mi gerek?

Artık ona bile zaman kalmadı işte.

Zaman, annesine sağır olduğunu düşündüren,

Vücudu eskiye inat buz kesen miniği,

Toprağa vermek vakti...

Onu çuvalda taşımak bile babasına,

İsyan bayraklarını çektirmemişti.

Zirâ gidişe inat daha kolaydı gelişler.

Kimse akıl sır erdiremese de,

Karlar alçalmaya başlamıştı

Âlây-ı iliyyinden, esfel-i safiline.

Çeli mezbaasının adına,

Bundan sonra Çile dense bile,

Her şeyi planlayan;

Allah azze ve celle...