Bir köy var fizanda.

Bizden uzak Allah'a yakınlar, güyâ.

Bin şahit bile yetmiyor,

İnsanları buna inandırmaya.

Ama dört şahit teslim olmuşsa yalana,

Sebep oluyor iftiraların doğruluğuna.

Bunun yanında;

Zından ediyorlar dünyayı,

Kadınlarına, kızlarına...

Güzel yapmak güzel söylemekten,

Daha güzel ise;

Güzelim dini çirkinleştirmekte

Kimse tanımadı üzerlerine.

Yağarken yağmur bile,

"La havle" çekti gündüz gece.

Bir kalp taşıdığına,

Ya da akıllı olduğuna

İman ettiysen görmeden;

Ciğersiz, gözünü şehvet bürüyenler,

Tek varlığı yeğeni olana

Onu da çok görenler,

Bir kez daha "Eşhedü en lâ..." dedirtir.

Hakikatler ise kıymet bilenle kıymetlenirler...

Dönersek vel hasılı kelâma,

İki oğul da koca da düşmanlar anaya.

Her şiddete maruz kalışında,

Cenneti arar ayaklarının altında.

Böyle bir zamanda,

Yağmurun yerine bırakması

Sağanak sağanak göz yaşlarını,

Gökkuşağının,

Dinenden sonra çıkmasındandı.

Ve bu hikayeye bir de

Güzel bir son lazımdı.

Çünkü artık görebiliyordu,

Cennet ayaklarının altındaydı...

(Not: Bu şiir 2009 yapımı Süreyya' yı taşlamak filminde kayboluşumun resmidir.)