Bazen karanlıklar istersin, güneş hiç doğmasın, ay dolunay olmasın, yıldızlar seni hiç görmesin istersin. Gözünü kapatıp bir karanlık da sen yaparsın kendine. Perde üstüne perde indirirsin hayallerine. Yaşadığını bile unutur atıverirsin kendini hiç olmaya. Hiç olmak kolay zannedersin. Hayatla bağını koparınca oldum sanırsın. Oldum der yine kendinle savaşırsın. Çünkü sen yok olmak istersin. Hiç bir sese, hiç bir günaha bulanmak istemezsin. İçten çekişli bir keşke dersin sonra. Varamadığın yolları, yaşamadığın aşkı, göremediğin yari düşünür bir sigara yakarsın. Dumanını içine çekip, elindeki yokluklara bakarsın. Hafif bir tebessüm belirir yüzünde, yokluğunu inkar edercesine çarpar yüzüne. Bir çırpıda atarsın onu da  kenara. Anlık bir yaşamın yerini anlık bir ölümün kollarına bırakırsın kendini. İşte şimdi oldum dersin ama kader sana bir tokat daha atar. Bir ses 'Seni seviyorum'der ardından  ve sen çoktan terk etmişsindir yaşamını...