Bir masal kahramanı olmak istedim hep.

Uykuya beni tahayyül ederek dalsınlardı.

Yazıldığı halde sonum bilirdim,

Duymak nasip olmayacaktı günahsızlara.

Bilirdim de hiç ses etmezdim herhalde.

Rûya görmek için sıcak bir yatağı,

Şefkatine hasret anne kucağı

Olmayandan daha şanssızdı, beni dinleyenler.

Zirâ, ağzında buruşuk baş parmağı,

Kendi kendini beşik olup sallayan masumlar,

En Şefkatli'den dinleyeceklerdi beni.

Bu yüzden hiç bir rûya bana yabancı değildi.

Ve gerçekleşen masallar,

Açılan göz kapaklarının sahibine

Her daim müteşekkir haldeydi.

Havf-recâ dengemi alt üst edense,

Damarlarımda dolaşanı görmekti.

Korkuların en büyüğü...

En güzel ümit ise rûyay-ı sâdıka...

Eğer kan görmek rûyayı bozuyorsa,

Kan gölüne dönmeden Dünya,

Ne olur Allah'ım!

Bir rûya daha...