Zihnime mıhlanmış, ağırlığı, sancısı, tek yön olmuş düşüncelerimle, kalbimin arasına yol gibi uzanan bir şarkının inleyen nağmelerinde uyandım yine kendime. Ezgilerin boşluğa kucak açan tınıları değil; sancılı bir iç çekiş bölüyor, umutlarımın ve hayallerimin puslu yazgısını. Azgın bir çağlayan gibi gözlerimden akan yaşlarım, gittiğin yola dökülen güle güle git, tez gel suyum oldu...

Meğer ne çok şeyim doğumunu sende yaşamış. Huzurum, umudum, takatim, soluğum, sesim, emanetim...

Ahh be can ah...

Gölgeni çektin ya canımdan, yüreğimden; şimdi her yanım yetim, her yanım yaralı bir garip.

İşte, dünya bu; garip geldim, gideceğim garip.

Ne garip...