Bekle beni, sakın gitme bir yere.

Bıraktığım gibi olduğun yerde,

Sonsuza kadar bekle...

Boşversene,

Sonsuz mutlulukmuş, kandırma kendini.

Uçsuz bucaksızı eşref-i mahlûkta aramak,

Musluktan akan suyu, deryalar sanmak gibi.

Oysa sen aşkla yaratıldın.

O'nun adıyla gözlerini açtın.

Şükrederek duran kalbini çalıştırana,

Her hayrın başıyla nefes aldın.

Sonra bir güzel nisyan suyuyla yıkandın.

En büyük şerefle şerefyâb oldun.

"Ene"n sanki bir balon içinde,

Gün geçtikçe şişen, sonunda patlayacağını bile bile...

Dikkat! Az daha seni aşkla yaratanı unutuyordun.

Halbuki En Büyüğün yanında çok küçüktün.

O kadar küçüktün ki, virgül bile fazlaydı sana.

Ve sen artık Rabbil Alemîn' den sonra gelen,

Silik bir nokta olmuştun.