Gülümsemek, yani onca yaşanan kötü anılara rağmen, onca düşmelere, onca yaralanmalara rağmen yine de sonunu gülerek bitirdiğimiz birçok şey..

Yaşadığım acıların dışa vurumu, her günahtan sonra ruhumu temize çıkarmak için bulduğum bir yol, kendime duyduğum nefretten sıyrılma biçimim..

Gördüğüm ölümlerin üç gün yasından sonra yüzümde belirginleşen anlamsız bir duygu kırılması, korkularım ecele giderken peşinden kovalayan ahlaksız, küfürbaz dürtü demeti ve dayak yerken birkaç dakika ağlamanın yerini saçma sapan gülmeye bırakan bir cesaret simgesi gülmelerim, ağlar oldu artık.

Düşündüm artık gülmüyorum gereksiz.Gülmenin anlamını bilemedim, çünkü herkes gülüyor..

Gördüm..

Bir katil bile gülüyor kurbanı cansız yatarken,bir annede oğluna öğüt verirken.Isin aslı herkes gülüyor herseye,her olaya gülüşlerim sızlar oldu.Yanaklarım gerilmiyor artık eskisi gibi.

Sıkıldım büsbütün hayattan.Bilmiyorum ağlamaların yerini baska ne alır,Bir yas en fazla ne kadar sürer.Aklım almaz,yüreğim büzülür bazen ama yinede gülmem.

Yoruldum mutlu görünme çabalarından,kaç yüzlüdür insan.! Gülmüyorum ben.Gülüşlerim sızlar..