Kendimi dinledim de bu gece , yine senden bahsediyorum. Sensiz bir kış akşamında yine seni yaşıyorum...

Mevsimler sonbaharın son günlerini gösteriyordu; ağaçlar yavaş yavaş dökmeye başlamıştı yapraklarını... Tıpkı bu aşkın yaprak dökümü gibi..!

Gidişin 2 yılı aştı. Çok yordu beni sensizlik, içinde yaşadığım bu küflü dünyaya dayanacak gücüm kalmadı.

Gel sevgilim..

Gel ki gör bendeki seni.

Gel ki aydınlansın, karanlık dünyam...

Uzaklardan esen bir dağ rüzgarı aldı götürdü benden kokunu. Bende o gün bu gündür dağ başlarında yasaklı çiçeklerde ararım kokunu.

Nasip değilmiş sevgilimm. Olmadı.! Ne teninin kokusunda uyuyabildim, ne sıcaklığında merhaba diyebildim yeni güne. Hep içimde kaldı sana dair isteklerim.

Yüreğimin son sevdası; yıllar birbiri ardına geçip giderken, seni büyüyen bir aşk ile sevdim.

Bitti... Artık bekleyemiyorum güneş doğsun diye. Elim gitmiyor artık kağıda kaleme. Sana sensizliği anlatmak istemiyorum.

Sana geliyorum sevgilim.. Toprak kokusunu içime çekmeye geliyorum. Seni benden alan kara toprağa, canımı vermeye geliyorum..

Ve son vedamı ediyorum..

Mevsim seni tanıdığım mevsim, üzerime yağan kar tanelerine fısıldıyorum ve diyorum ki ;

" SENİ ÇOK SEVİYORUM.."

Elveda Kartanem,

Elveda kır çiçeğim

Elveda...