Yalnızlığımla gurur duyuyorum uzun zamandır. Sağ olsun hiç yalnız bırakmaz beni. O da olmasa Allah muhafaza. Özellikle gecenin karanlığı ve sessizliği bastırınca uğrar yanıma. Yanında da karamsarlığı getirir her seferinde. Kızarım bu yüzden ona. Sonra eğilir fısıldar kulağıma ''Yıldızları seyret çok güzeller'' , ''Yazı yaz rahatlarsın'' , ''Müzik dinle huzur dolarsın'' gibi... Ben de her seferinde dinlerim onu.

Çok kıskançtır benim yalnızlığım. Hiç bir erkeği çekemez, konuşmamı istemez paylaşamaz beni. ''Aşık olma canın yanar'' der sonra.

Yalnızlık, karamsarlık, umutsuzluk, ümitsizlik, imkansızlık... Çok iyidir arkadaş grubum. Ben de memnunum hepsinden. İçimdeki çığlıkları, nefretleri, aklımdan geçenleri bir tek onlar bilebilir. Onlar bir tek anlayabilir beni. Çok düşüncelilerdir.

Aşk yoktur yalnızlığın kitabında. Çünkü terk edilmekten korkar o, iyi bilirim. Acı çekmemi de istemez. Hep ''Sen iyisin böyle tek'' der. Tek takılmayı coollaştırır gözünde. İster istemez alıştırır seni kendine. Seni terk edemez yalnızlık. Acısı da yoktur hem en güzel yanı bu ya.

Gecenin işsiz karanlığında ümitlerimin tükendiği anda tek bir şey istiyorum; yalnızlığımı. Artık yalnızlığımla yalnız kalmak istiyorum.

Dipnot: Şizofrenik değilim, yalnızlığıma düşkünüm.