Yepyeni bir kapının tokmağında geziniyor ellerim ve artık hayallerimden korkmuyor yüreğim.

Yeni bir yazı topluluğuna yeni bir yazıyla tazecik, sıcacık bir merhaba.  İnsan denilen varlık en çok kendisinden korkuyor galiba. İlk defa titrek parmaklarla hayallerime dokunuyorum bu yazıyı yazdığım klavyede. Yıllardır yazıyorum ama hiç yazar oldum diyemedim kendime, hala dilim varmıyor. Belki bir çoğunuzla benzerdir hayatımız belki de siz benim yaptığım yanlışları hiç yapmadınız, bilemiyorum.

Hayatımı bu zamana kadar hep başkalarının gözüyle tanıdım. Benim perdelerim kapalıydı hayata ve korkuyordum yanlış şeyler görmekten. Oysa gerçek yanlış neydi onu bile bilmiyordum. Şöyle mi böyle mi derken bir baktım kendimden çok komşu teyze olmuşum, babam olmuşum, annem olmuşum. Şimdilerde ise yeni bir şans veriyorum kendime. Komşu teyzenin gözünden uzakta bir yerde penceremi açıp, karanlık dünyanın derin okyanuslarına uzanıyorum. Kendi içimdeki seyahatlerimde tanıyorum kendimi. İşte bu seyahatler, bu düşünceler ile ulaştım yıllardır en yakınımdaki en uzağa ve dokunmaya başladım tuşlara. Heybetli bir kapının önünde duruyorum, topmağına dokunuyorum korkakça..

Ben geldim, merhaba..!