Mukaddes topraklardır, senin ayaklarına misafirperver her toprak parçası. Öyle zannediyorum ki yaşanmışlıkları, insanın belleğine kazımasındandır zamanın bu denli hızlı akması.

Bense, yetişemiyorum bazen.

Nedendir insanların zamana yetişmek zorunda olması?

Bazense, önüne geçiyorum ruhen.

Zamanın karla örtülü soğuk bir yüzyılından sıyrılıp, kandil gibi parıldayan gözlerinde alıyorum soluğu.

Benim için gözlerinsiz bir hayatın, farkı olmadığı gerçeği, gözlerimsiz bir hayattan..

`sen` dolu iki dize.

`Aklıma düştüğün her an

Huzurdur ruhumu saran..`