Bi' kalem kağıtsa bize lazım olan,

Aklıma yazdım seni onlara ihtiyacım olmadan.

Pencereden vakitsizce yağanı seyrettim sonra,

Yaz kış yanımda taşıdığım şemsiye geldi aklıma

Ve gülümsedim umarsızca...

Islanmaya yokken tahammülüm,

Bilirim hakkım değildi şiir yazmak.

Ama rahmetti, dua zamanıydı yere inen her bir damla

Bu yüzdendi aminlerim, bu yüzdendi kabulüm.

Perdem sıyrılmış yarıya kadar, kahvem, incesaz kulağımda...

Sonsuza kadar dinmesini beklemeye razıydı tahammülüm.

Yeter ki dinsindi ve aydınlığa kavuşsundu ortalık.

En samimi insandan daha sıcak olsundu her yer

O kadar ki; kaydıraktan kayarken elleri yanan çocuklar,

Tekrar tekrar kaymaktan korksunlar, yorulsunlar.

Sonra göz açtırmayandan korunmak için,

Taşıdığım gözlük geldi aklıma

Niyetimdi "aman çıplak gözle bakarım, emanete hıyanet ederim"

İşte bu da benim sebebim, benim şiirim...

Bu yüzden ne yağmura yağmur dedim, ne güneşi güneş bildim.