Yine cennet kokuyor saçların, rüzgar getirmiş kokunu taa uzaklardan. Olmayışından gelmiş, olamayacak kadar uzak olmandan. Sevmemenden geliyormuş, kalbimi yoluna sermişken gelmemenden. Dokunmayışından gelecekmiş, hiç sarılmayacağını bilerek. Rüzgar bile anlamış sevmeyişini. Belki de her seferinde son nefesimmiş gibi içime çekmemden, belki de nefesim olmandan.

Gülüşünden güzel miydi cennet sevdiğim? Cenneti yaşattırmamak için mi gülmedin bir kere bile, yoksa çok mu sevdin cenneti küçümsememem için.

Olmayışın bende cehennemden farksız, orada bile benimsin.