Günlerden hüzündü...

Gece gündüze usulca yaklaşıyordu. Garip bir siyaha bürünmüştü sanki. Aynı zamanda korkunun renklerini de taşıyordu üzerinde. Ama bu böyle olmamalıydı. Gece güçlüydü, kuvvetliydi karanlık, korkunun asıl rengiydi siyah... Kükremeliydi bir aslan gibi, korkutmalıydı gündüzü. Olması gerektiği gibi değildi sanki. Sığamıyordu hiçbir yere, saklayamıyordu gizli kalması gereken şeyleri... Oysaki gece sırdaştı, gece yoldaştı, gece siyahtı. Yoksa pes mi etmişti gündüzü kovalamaktan ya da yorulmuş muydu kovalanmaktan? Peki ya neydi onu siyah olmaktan caydıran???