Kabullenmek zordur bazen.. İnanmak istemezsin, konduramazsın başlarda. Şaka dersin yok yok kabus görüyorum dersin, kendini çimdiklersin... Ama gerçeği değiştiremezsin. Ağlar, sızlarsın... O dakikadan itibaren her şey size inat eder sanki. Gözünüze gözünüze sokar. Kaçtığınız şeyleri pat diye atıverir önünüze. Ağlayacakmışsınız, acı çekip kıvranacakmışsınız kimin umurunda! Ne kadar karşı gelebilir, kızabiliriz Tanrı’ya her şeyin hayırlısını diliyorsak ondan.

Peki... Ona kızma, buna kızma da ben kime haykırayım öfkemi, acımı? Kime isyan edeyim? Hayatımın alt üst olmasından kimi sorumlu tutayım? Kendime mi kızmalıyım? Düşünmeden ateşin ortasına atarsan kendini bugün de böyle yanarsın diye kendime mi kızmalıyım? Karşımdakinin hiç mi hatası olmaz? Hep ben, ben midir? Suç bir tek benim midir? Bana bunları yaşatan mutlu mutlu yaşarken, hayatın tadını çıkarırken sanki ben hiç olmamışım, kahrını çekmemişim gibi hayatına devam ederken başkalarıyla, söyleyin bana ben nasıl sakin kalayım?Nasıl kabullenmeliyim bu haksızlığı?İçimde fırtınalar koparken insanlara nasıl gülümseyeyim? Daha kaç gün, kaç ay onun mutluluk tablosunu görmeye katlanmaya çalışmalıyım? Her gün, lanet olası her gün gözümün önündeyken silsem ordan burdan, kaldırsam ona ait ne varsa, aklıma kalbime kazınanları, gözümün önüne gelenleri, duyduğum kokusunu, bunları, bunları nasıl silip atayım? Nasıl unutayım? Biri bana söylesin! Biri anlatsın bana.. Bu haksızlığı açıklasın...

Ne kadar adil Tanrım, emek verip, onu bekleyip, kahrını çeken, ona kendini adayıp umutla bekleyen biriyle pat diye hazıra konup onu elde edenin?

Bu sabrın sonu nerede? Saçma bi' kelime olmaktan başka ne iş gördü ki? Bir de şu zaman var. Zaman maman palavra bu hayatta. Unutmuş rolü yapanlarla dolu hayat, zamanın, sabrın yetmediği insanlarla. Tanrı bile unutmazken zamanla milyarlarca insanın sevabını günahını söyleyin kulları nasıl unutsun?

Sustu yüreğim... Gözlerim doldu yine. Yine kanattım kabuk tutmayan yaramı. Geçmeyecek, dinmeyecek hiçbir zaman biliyorum. Unutmayı beceremiyorum...