Ne kadarda bencil olmuş yaşıyoruz böyle? Herkes kendi çıkarlarını düşünür olmuş. Sevgilerimiz, arkadaşlıklarımız, dostluklarımız hep bencilce olmuş. Kurduğumuz ilişkilerin bize geri dönüşü ne olacak diye düşünür olmuşuz. Karşı taraftaki insanların duyguları, hisleri hiç umurumuzda değil. Her sorunun, her cevabın sonuna "peki ben?" der olmuşuz. Kiminle konuşsam kiminle dertleşsem soru hep ''peki ben?'' Ya da bana mı Allah denk getiriyor bilemedim. Keşke biraz da karşımızdaki insanı düşünsek kendimizi onun yerine koysak di mi?

İyi ama bu bencilliğin sonunda yine biz zarar görmüyor muyuz? Bakın sosyal ağlara, önce insanlar mutlu mesut pırıl pırıl gülerek fotoğraflar yüklüyor. Sonra ne oluyorsa oluyor ve tak bir iki mutsuz olduklarına dair kinayeli imalı, mutsuz olduklarına, birilerinin onların canına yaktığına dair sözler yazıyorlar. Belki de artık sadece kendimizi düşünmek yerine başkalarının da bu hayatta var olduklarını bilip, biraz empatiyle onların da duygu düşüncelerini anlamaya çalışmalıyız. Ne derseniz fazla sözü uzatmadan, becillik etmeden yaşasak, bu hayat daha iyi olmaz mı?