Uyanınca sabahın ilk ışıklarıyla

Her yer böyle rengârenk olsun istedim.

Gökkuşağı boyasını üzerime çalsındı

Yağmurun yağmasına fırsat vermeden

Gözlerim deniz mavisi, ellerim çimen yeşili, yüzüm sarı...

Durduğum yer galiba hayal kurmanın son noktası

Bilenler bilir onlarla yaşamak da zor.

Uzaklara dalınca bazen, bi' fiske yersin alnının tam ortasına

Kulağının dibinde avazı çıktığı kadar bağırırlar ya da.

Dedim ya her babayiğidin harcı değildir hayallerde yaşamak

Fazla güzeldir ama deliliktir dibine kadar.

Ne kadar keşken varsa hepsini "iyi ki"lerle doldurmaktır.

Her boş vaktinde oturup öylesine yazmaktır,

İmlâ kurallarına uymadan; her daim yol gösterebilen İstanbul insanı gibi

Ve bütün yazdıklarına şiir demektir utanmadan.

Okuyana etrafındaki herkesi unutturacak denli,

Her seferinde iyi ki okumuşum dedirtecek, "iyi ki"...

Yazan şükrünü edâ ederken, okuyan çok şükür demeli.

İncesaz dinlemiyorsa, ona incesaz dinletmeli.

Bazen "firâr" etmeli, bazen "eflatun" giyinmeli,

Bazen de "kalbim seni özler" demeyi bilmeli.

Ama en güzeli,

Hayaline ortak ettiğin kadar hayaline ortak olmalı herkesin.

Bir elin parmaklarıyla başlayıp saymakla bitmez hale gelmeli

Delilik resmen... Bunu yapmak büyük yürek ister.

Böylece, bir hayalin peşinden milyonlarca insan gider.