Gerçekten de güne uyanarak başlamak bile bıktırdı bizi. Ee tamam da ya nasıl başlayacaktık ?

Çocukkenki gibi. Bunun hayalini kuruyorum ben, evet zaman mefhumunun bizi okula işe sıkıştırmadığı zamanları. Özlüyorum. Annemin uyandırıp yüzümü yıkadığı, saçımdan öpüp, kucağında kahvaltı yaptırdığı o sakin, turuncu sabahları.

Artık anlıyorum ki sorunlar da değil hayatı yaşanmaz kılan.

Umut.

Evet umut hayatı yaşanmaz kılan. Karşı çıkmayın sakın! Aldanmayın insanı dinç tuttuğuna, saf cici bir kelime gibi göründüğüne. O her şeyin sorumlusu. Umut insanı yorar dostlar, yorar! Az kaldı der biraz daha koş biraz daha... Koşarken yorulursun, hayat geçer, hayat geçerken hayatını kaybedersin zaten. Yolun sonuna geldiğinde, ya umduğunu bulamazsan?