Nerelerdesin? Neden bırakıp gittin beni bir başıma? Kavlimiz birlikte yürümek değil miydi dostum? “Sabahın seherinde başlayan yolumuz öğlenin güneşin kesiştiğinde dememiş miydik kararan göğün altında yıldızları avuçlayalım sonra beraber gideriz karanlığa diye”.

Sen değil miydin yolumu şaşırdığım da dizginlerimden çekiştirip beni yola sürükleyen? Ben değil miydim bunaldığında seni bir şiirin busesiyle okşayarak uyandıran? Ey dost! Ne oldu da kavlimiz bozuldu, uzaklaştın benden? Bilmez misin ki sen yoksan ben de yokum… Sen öldüğünde ben de ölürüm?

Birbirine değemeden yaşanan hayatların içinde biz birbirimize değmeden birbirimizin içinde erimemiş miydik? Kelimelerim yokuş aşağı yuvarlanırken, ben arkalarından uçurtmasını elinden kaçıran bir oğlan çocuğunun şaşkınlığıyla izlerken, sen değil miydin kelimelerini topla gel diyen?

Ey dost! Sen de gitme!

Ben ki aklımı kendi haline bıraktığım da daha çok yorulacağını bilmezdim. Ruhumu eksikliğin içine savurduğum da bundan haz duyacağını sanırdım. Meğerse hazzın son hali de güldürmez ağlatırmış. Mutluluğun son noktası ölüme benzermiş, gülerken ağlamak da ondanmış.

Ey dost nerelerdesin? Kimlerlesin? Hangi yerin göğünde kanatlandın da, hangi yere konmak için alçalırsın? Kimlerle dost meclisi kurarsın da ben giremem o odalara, oturamam o sofralara…

Yaşarken ölmekmiş dostun gidişi… Ölüme eşmiş yalnızlığında savrulan ruhun eksikliği.

Geldin demek…

Habersiz bıraktın beni, dilin sustu da öldün sandım. Yokluğunda güneşin doğuşu bile kamaştırmadı gözümü. Cılız bir fener gibi güneşi aldım elime de aydınlık sokaklarda aradım seni. Madem yaşardın da neden sustu dilin? Neden habersiz bıraktın beni? Arzun ölümümü görmekse al işte ölürdün beni. Temelli gidiş değilmiş bu… Temelli giden ölmüş demekmiş.

Ruhumu ferahlatan diyarlarda dolanmanı istemez miyim ben? Bilmez miyim ayrılıklar dostluğu tazeler, küllerinden yeniden doğar dostluk… Yeniden doğan eskisi değildir artık. Eski dostlukların vefasını bulursun yenisin de ama asla eskisi olamaz.

Şimdi git! Gidebildiğin kadar uzaklara git. Pencereden seyrederek yaşanmaz ki hayat. Karış hayata. Her hayat kendi yolunu adımlar. Yeter ki temelli gitme… Gidişin iyi geliyorsa sana, yanımda olmandansa uzaklarda olman yeğdir bana.

Yeter ki haberim olsun senden…

Yeter ki haberin olsun benden…

Ey Dost yolun açık olsun…

Adem KOÇAKER

Kalemin Secdesi

26.03.2014