Nankörüz biz; yediğimiz tabağa pisleyen, nispeten her şeyin arkasından gülen, çalışmadan zengin olmak isteyen, üç bana beş bana hep bana diyen hayvandan pis varlıklarız biz...

Derde derman bulmak yerine derde dert oluruz. Sarılmasını bilmez, sevmesini bilmez, kulluk vazifesini yerine getiremeyen, okulda öğrenci olamayan, anaya-babaya bakamayan onursuz varlıklarız biz.

İnsanoğlu kelimesine yakışmayan, insan olmanın değerini bilemeyen taş beyinli hantal, verimsiz toprak bile olamayacak kadar hiçiz biz.

Kendimize faydamız yokken bir el tutmak niyedir? Başka birini de hiç yapmak niyedir? Yağmur yağarken koşmak sabah namazında uyumak niyedir? İnsanları tanımadan sağcı solcu diye ayırmak niyedir? Kötü bir öğrenci görünce meslek liseli diye ayırmak niyedir? Neden, niçin bilmem ama apaçık ortada ki körüz...

Kendimize bok sürdürmeyen, kendini suçlamayan, sanki herkesi kara kendini ak sanan yine biziz. Bunca kanıt varken insan olmaya yeltenmeyen, kuru ekmek yerken tatlıyı beğenmeyen bizler, ne zaman susup şükredeceğiz.