Uzattım ayaklarımı önümde akan ırmağa inat. İçimdeki hüzün dinlediğim şarkıdan mıdır acep? Terkedilmiş bir sevgili havasında, yeşilin altında... Ayaklarımı uzatmış düşünüyorum. Neyi mi? Bilmiyorum. Büyümek dedikleri bu olsa gerek; sınırsız düşünmek dertli dertli... Müziğin sesi artıyor bendeki mutluluğa inat. Depresyona mı girdim ama neden? Her şey de olduğu gibi yine merak...

Gözlerimde yaşlar, dökülemeyen yaşlar... Sadece ağlamak istersin önünde duran boşluğa.

Yazarlık bu mu, duygusallık mı, hep hüzünlü olmak mı, yoksa her şeyde hüzün aramak mı? Sen bu musun? Yanardöner ben... İçimde yanan bir alev, dökülen sınırlar... Küçük kalbimdeki derin sevgiler, büyük vücudumdaki küçük ruhum... Asimetrinin en iyi örneği.. Haykırırsın gökyüzüne bağıra bağıra; "Ben bu muyum?" Kendini aramışlığın acizliği...