Kelime, anlam yetmiyor tarif etmeye. Bu akşam her zamankinden çok daha koyu, çok daha kıvamlı, yapış yapış bir çaresizlik var üzerimde. Ne yapsam iyi gelir? Bilmiyorum. Durduk yere yaşlar süzülüyor gözümden. Bir sigara daha yakıyorum çaresizliğime. Odanın içi duman; aynı kalbim gibi..

Telefonda bir müzik, içim yangın yeri.

Kül tablası derdime daha çok dertleniyor. Sanki o, doldukça ben daha çok kederleniyorum. Kederleniyorum çünkü seni çok zor kazanmışken, bu kadar çabuk kaybetmeyi hazmedemiyorum. Hele bir de kendi hatam yüzümden !

İlk defa böyle bir hata yaptım. Biliyorum çaresi yok, çıkışı yok.

Göz göre göre yaktım kendimi. Seni severken başkasına gittim ama bunun tek sebebi sensin. Eğer sen bana o kızlarla fotoğrafını atmasaydın her şey başka olabilirdi. Bak görüyor musun, inadım beni nerelere kadar getirdi.

Haklısın bu kadarına gerek yoktu ama senin de canın bir kez olsun yansın istedim. Çünkü ben bin kere yandım senin uğruna.

Üste çıktığım yok! Pişmanım..

Şunu da unutma ben hala o bildiğin iyi kızım değişmedim sadece kıskançlığım beni buraya kadar sürekledi. Şimdi kanatlarını kaybetmiş çaresiz bir kuşum, her çırpınışta daha çok yeniliyorum.

Ve ölürken bir tek söz dudaklarımda "Affet Serhat..."

..