Sevmeyişin aklımda yine sensiz bir gecede...

Sevmeyişini kelimelere dökmeye çalışıyorum; ne harfler yetiyor sevmeyişini bir araya getirmeye, ne sen yetiyorsun... Yetemiyoruz. Sen söyle şimdi; daha birbirimize yetemezken, nasıl olur da biz olmayı hayal edebilir bir ruh? Nasıl kendi canını, sevmeyeni uğruna yok sayar? Nasıl çaresiz bir ruhtur o, bir o kadar da senperest.

Sevmeyişin aklımda yine sensiz bir gecede...

"Bu son kaleme kağıda sarılışım" deyip olmayışıncı kez ağlatıyorum kalemi, olmayışına doğru. Her seferinde son olmayacağını bilerek, her son deyişimde başlamak için bir neden bularak... Yoksa son olur mu ben sana bu kadar sevdalı, kalem kağıda sırılsıklam aşık iken.

Sevmeyişin aklımda yine sensiz bir gecede...

Bıraktığın acıları yazıyorum arkandan. Gün gelir de gidişinin bahsi açılırsa yüreğimde; yüreğimi nasıl aldığını göstermek için sana... Seni sevmeye bile kıyamayan bir adamın nasıl kalpsiz birine dönüştüğünü gösteririm umuduyla, her gün farklı bir yaramı deşiyorum. Kalbim yara bere içinde, her tarafı sen.

Sağanak yağıyor sevmeyişin, bir benim üzerime. Bense yağmuru seviyorum. Çünkü sen en güzel yağmur tanesi, çünkü ben en çok ıslanmak isteyen...