Biraz yaralı gördüm seni yüreğim. Biraz da suskun,

İnce bir sızı gibi kanıyor bakışların. Issız bir orman kadar korkulu. Ve kışa girmiş gibi soğuksun.

Bugün ne kadar karanlık bu şehir? Vurgun yemiş bir titremeyle yaralı bütün âşıklar ve bütün ayrılıklar..

Yok uslanmaya niyetin, fark ettim. Her ayrılık hep aynı hikâyedesin.

Sevgili? Her adım, her topuk sesi, fırtına öncesi kadar ürpertir yüreğimi..

Ah o terk edişlerin göremeyecek, birazdan göçler basacak yüreğimi…

Sen aldırma yine de. Ve sakın bakma geriye..

Alıngandır benim sessiz kalışlarım. Böyle bir başınadır terk edilişlerim. İçimde sağanak yağmurlar, gözlerimde güneştir.

Sen aldırma..

Sensizliğe alışmak gibi bir niyetim yok yine de. Sen de güneşe bak özlediğinde. Yağmurda ıslan. Acı çeken tüm şarkılarda beni dinle. Bir süre benden bahsedecek tüm şiirler, beni yazacak en güzel, en dokunaklı yazılar. Sanki tüm ayrılıklar, ben ayrıldım diye olacak! Bunlar bildik sızılar..

Her ayrılık sonrası olduğu gibi, şarkılardan fal tutacaksın, biliyorum sevgili.

Sen aldırma yine de, düşün ki kaldığım yerden devam ediyorum hayata, ne fark eder?

Şimdi, bir yağmur boşalıyor delice. İlk defa görmüş gibi toprağı. Kokusunu çeke çeke doluyor tüm boşluklarından içeri. Anladım, sevdiğin gitmiş! Belli ki bir yanın gitmiş!

Ama sen, mutlu olmalısın? Çünkü giden, hatıraları yüklenir gider, özgürlük kalandadır.

Şimdi ben sana geçer desem?  Nesini sevmişim bu kadar desem, hatta çıkıp çivi çiviyi söker desem? Sen yine o kadehi değil, acıyı dikeceksin kafana.

Anlatsam neye yarar? Giden gitmiş. Gel, bela yüreğim, yine kaldık baş başa.

Arzu Aytekin