Unutamadım seni, unutturmadılar. Kapatamadım açık kalan kapımı, örtemedim perdemi. Dokunamadım bulaşıklara gittiğin dünden, dokunamadım kendime. Bilemedim, öylesine bilemedim ki sanki tüm cevaplar gözlerinin ardında kalmıştı. Gidemedim, inan ki bir kez olsun geçtiğimiz hiç bir yere gidemedim. Unutamadım ben seni. Ne yaparsam yapayım her yolun sonu sen, her yolun başı yine sen. Yolun ortasında dahi dursam yine sen. Öyle bir hastalığa yakalandım ki, tek ilacım sensin. Bunu bilmek daha da acı veriyor. İlacın ne olduğunu bildiğim halde onu alamamak, onu içememek o kadar acı ki bilemezler. O kadar düştüm ki dibe, sanırım artık sen bile çıkaramazsın. Çalan telefonuma bakmaz oldum, arkamı dönmez oldum, konuşmaz oldum, görmez oldum, duymaz oldum ben, kısaca ben sensiz oldum.

Bir gece daha sensiz uyumak istemiyorum. Haksızlık bu, gerçekten adalet yokmuş gönül saraylarında. Kovamıyorum seni kafamdan, kovamıyorum tenimden, kovamıyorum ben, beceremiyorum sensiz yaşamayı. Kahvemi ısıtamıyorum, sigaramı yakamıyorum, yemek yiyemiyorum, insanlarla konuşamıyorum. Sensizken ben öyle boş kalıyorum ki. Tek yapabildiğim seni özlemek. Her nefeste atması gereken kalp, nasıl olur da her nefeste daha da durmaya devam eder...