İnsanın içini derin derin kemirir sessizlik.

Yalnızlık soluk almanı bile değiştirir.

Nefesin her ciğerlerine doluşunda içini yakar kavurur içten içe,

Sarılacak bir canlı arasın belki bir nefes ama bulmazsın.

Duvarlar üzerine gelmeye başlar biraz geçince, sıkışıp kalırsın o duvarların arsında, çıkamazsın.

Susarsın artık, hiç konuşmaz olursun…

Konuşamaz, iç sesinle kendini dinlemeye başlarsın artık.

Gözyaşların akar yavaşça, süzülür yanaklarından.

Durdurmak istersin ama ne çare, durduramazsın.

İçin düğüm düğüm olur, kalbin sıkışır sonra,

Bakarsın etrafına, tutunacak bir dal ararsın ama nafile çabadır, bulamazsın.

Tıkılıp kalmışsındır yalnızlığın pençesinde, kurtulamazsın.

Sevdiklerin gitmişlerdir birer birer yanından,

Onları özlersin, için yanar tutuşur.

Gelsinler istersin, yanında olsunlar hep aynı eskisi gibi

Ama olamazlar ki işte, mümkün olmayandır istediğin.

Umut etmek de biter sonunda, ışıklar söner.

Yakamazsın sönen ışıkları geri, bir kere söndü mü yanmaz.

Yalnızlık ,

Çektikçe çeker seni içine, boğar seni çektiği yerde,

KURTULAMAZSIN…