Ve sen çocuk, çok sevme. Yanarsın.

Tanrı bazen, alınan ahların hesabını öbür dünyaya bırakmıyor, hiç ummadığın anda kırdığın yerden kırılıyor kalbin. Kırılmaların ağa babası, tuzla buz oluyor insan. Yaşayan bilir, toplanamayacak kadar dağılıyorsun. Yüzlerce soru da sorsan kendine hiçbir cevap rahatlatamıyor seni. Olamazdı çünkü, herkes yapardı ama o yapamazdı. O yapamazdı çünkü sen onun gözlerinde kayboldun, o yapamazdı çünkü sen avuç içlerini öptün onun, yapamazdı çünkü sarıldın sen ona, gözlerini kapatıp kokusunu içine çeke çeke dakikalarca sarıldın, yapamazdı kardeşim, yapamazdı anlamıyor kimse, yapamazdı çünkü Aşk'tı o, ben yapamazdı diyorsam yapamazdı, çünkü candı o, canındı, hayır yapamazdı çünkü yapabilecek olsaydı nasıl öyle güzel gülerdi ki, yapamazdı be kızım, yapmazdı, her şeydi o unuttun mu, hem nasıl yapardı, o değil miydi sen göğsünde yatıp hem ağlayıp hem de bir şeyler anlatırken gözyaşlarından öpen, o değil miydi "ben varım artık her şey yoluna girecek sevgilim" diyen, o değil miydi söylesenize, o değil miydi..

Kim o sahi? Kimsin arkadaşım sen? Kimdin, neden geldin, neden inandırdın, neden tüm dünyam oldun, hayır o değil de neden gittin? Sevmiyorsun artık evet, söyler misin bana, sen hiç sevdin mi ki beni? İnsan sevince gidemez ki.. Gidemez bilirim, onca yeminlerime rağmen gidemeyen ben, seven insan gidemez bilirim..

Bak ne diyeceğim sana.. Çok sevdim oğlum ben seni. Hani öyle böyle değil, harbiden çok sevdim. Neden gittin ki. Neden tek başıma bıraktın beni. Neden şu an ezberimden atamadığım numaranı çevirip, gel kötüyüm diyemiyorum. Neden istediğim zaman duyamıyorum o kahrolası sesini. Şu an neden mesaj atamıyorum, neden özledim diyemiyorum. Neden bunca nedenle bir başıma bırakıp gittin beni. Bilmez misin seninle güçlüydüm ben. Bilmez misin sendin tüm sorularımın cevabı. Sesini duyamadığımda zaman akmazdı bilmez misin, niye mahrum ettin kendinden beni. Hani hep benimle olacaktın, hani ne olursa olsun yanımdaydın, hani her şeye rağmen sen koruyacaktın beni. Korkmuyordum seninleyken ben unuttun mu. Şimdi sen gittin, beni en büyük korkularımla tek başıma bırakarak, bir nasılsını bile çok görerek gittin.

Ağlamıyorum, ağlamak istemiyorum. Ağladığım zaman gözyaşlarımı kendim silemem ki ben. Ellerini ararım. Gözlerini ararım. Sesini ararım. Seni ararım. Yok, seni arayamam. Arayamam ki. Niye aradın dersin bana, belki yüzüme kapatırsın dayanamam. Kıyamam ne oldu, neden ağlıyorsun demezsin. Demezsin dimi? Kıyarsın dimi? Kıyarsın bilirim. Kimsenin kıyamayacağı kadar kıyarsın bana sen. Yapmadığın şey mi yahu..

Sahi çocuk, sana diyordum değil mi.. Çok sevme. Çok sevme, yakarlar. Hani o gitmem diyenler var ya, hepsi yalan çocuk. Herkes gider. Giderken tüm yükü omuzlarına bırakır, 'senin yüzünden' der, giderler. Ve sen, günlerce, aylarca düşünürsün. Bazen kızarsın kendine, benim yüzümden dersin, ben yaptım her şeyi, yoksa o kıyamazdı, onu ben bu hale getirdim, yoksa o beni severdi, çok severdi dersin. Der der durursun.. Sonra bir gün, sen hala onun anısını kirletmeye kıyamazken, etrafa saçma saçma gülücükler saçarken, öğrenirsin ki sana hep meşgul olan insan, bir başkasına 'hep müsait'...

Buldun işte tüm nedenlerinin cevabını. İnsanlar gider. İnsanlar sana kıyar. Gözyaşlarını parmak uçlarıyla usulca silen o insan, aylarca akacak gözyaşlarının en manidar sebebi olur ve gider. Öyle bir gider ki, kendisinden sonra gelecekleri de götürür peşinden. Kim gelse dokunamaz artık gözyaşlarına. Hem ne önemi var ki çocuk, unutma, herkes gider..

Ne diyordum sahi, alınan ahlar.. Canı yanmayan insanlar, birisinin canını yaktığı zaman beddua alırsa eğer, karşısındakinin samimiyetini sorgular. E iyi de, bu beni seviyordu, nasıl beddua eder? Eder çocuk, öyle bir eder ki, mutluluğun everestiğine ulaştığını düşünürken sen, tepetaklak geliverirsin. O gidenler var ya çocuk, hani başkası için senden gidenler, sanıyorlar ki mutlulukları sürecek sonsuza kadar. Bizi suçluyorlar çünkü, akılları sıra vicdanlarını rahatlatıyorlar. Palavra hepsi. Ben de öyle derdim. Ama o vicdan var ya çocuk, susar mı sanıyorsun? Her ne kadar, benim kuruntum, inanıyorum mutlu olacağım desen de, o sevgili vicdanın haklı çıkar eninde sonunda. Çünkü, yapılan hiçbir şey, yanına kalmaz kimsenin. Ve bazı hesaplar, öbür dünyaya kalamayacak kadar büyüktür. İlla adamı toprağa gömmene gerek yok, sen birini kalbinden hedef alıp nefes alan bir ölüye döndürdüysen olay bitmiştir. Tam da kırdığın yerden kırılır kalbin. O zaman anlarsın işte, kimse yaşattığı acıyı yaşamadan ölmüyor bu dünyada.

Bu arada çocuk, çok sevme. Yanarsın.