Yalnızlığın dahi yalnız hissettiği bi an, işte tam şimdi... İçimdeki beni aramak için sanki kaleme kağıda sarılışım. Kalemimin yazdığı her bir  kelime, içimdeki derin okyanusta yüzmek için attığım kulaç sanki. Yalnız bi' gariplik var;zorlanıyorum. Ya ben dalgalara ters yüzmeye çalışıyorum ya da dalgalar hep bana ters gelme peşinde...

Tam da böyle her şey ters gidebilirmiş meğer hayatta, hayat okyanusunda insan kendine, özüne ters hareket edebilirmiş. Herşey, herkes üstüne gelebilir, fırtına çıkıp, yağmur yağabilirmiş. Çünkü imtihan denen o sırlı tılsım insan içinmiş... İnsan kendini bulsun sonra da Rabbine sığınsın diye... İmtihan acizliğini farketmesi ve limana sığınması içinmiş.

İşte tam yine bu noktada yalnızlığın utandığı yerdeyim şimdi. Seneler öncesi sığındığım ama nedense hep vefasızlık ettiğim limanda... Yine canım yanarak yeniden ve yeniden başka sığınacak bir yer olmadığını idrak ettiğim, tam o demlerdeyim. Hani "Allah kuluna kafi değil mi?" ayetini zerrelerime kadar hissettiğm...

  Evet Rabbim ben yine vefasızlığımla, yine yarımlığımla Sana geldim, biliyorum ki Sen'den başka gidecek ne kapı ne liman ne sığınak yok...