Ben bir keresinde çok sevmiştim sonra geçti. Baktım giden ya da kalan önemli değil bu tehlikeli oyunda, giden de kalan da eksiliyor, tek başıma kalmayı tercih ettim. Çok sevmiş olmam yetmedi, o yetinmedi. Ben biraz uzaklaşdıysam o koşar adım gitti benden. Hiç tutamayacağım mesafelere yeltendi, koşsam da yetişemeyeceğim, bağırsam da onun duyamayacağı kadar uzağımdaydı hep.

Mutlu olmaya fırsat bile tanımadan gözyaşlarıyla süsledi her günümü. Mutluymuş gibi davranmaktan yorulan gözlerim,  timsah gözyaşlarına boğuldu. "Gitme" dediğim her anda aslında gitmesini çok istediğim halde kalsın diye ağlıyordum yalandan. Sanki sol yanım hep eksik kalacakmış gibi, ruhum eşine rastlamayacakmış gibi hissediyordum. Öğrenilmiş çaresizlikti benimki, gidebilecek güçteyken zincirlerle ona bağlıyordum kendimi. Çok sevdim bi' kere... Sonra geçti. Çünkü vazgeçtim. Vazgeçecek kadar çaresizdim çünkü.

O gitti, ben kendimden geçtim. Yalnızlığıma ihanet edişime kızdım önce, sonra da kendimi bu denli kaybetmeme... Yıllardır süregelen o yalnızlığıma nasıl kıyıp da kandım o seviyorum demelere, hadi onu geçtim nasıl oldu da sonu belli olmayan karanlık bir yolda yalpalaya yalpalaya yürüdüm kendimde olmadan.

Ruhumun derinliklerine gizlenen o nefreti, o acıyı, o soğukluğu nasıl dizginledim, gizledim? Ben ne ara bu hale geldim? Hangi güç kandırdı beni, karanlık ve yalnız dünyamdan hangi kuvvet çekip çıkarttı beni. Keşke yeniden bırakmasaydı o güç beni karanlık dünyama. Çünkü ben artık o kadar güçlü değilim...

Ben aşka olan,sevgiye olan saygımı kaybettim . İnsan varlığının en güzel hissi olan bu iki değerli duyguyu kalbime yasakladım. O dünyaya giden yolları ben kapattım. Yalnızlığımın çıkmaz sokaklarındayım; ne bir ışığa gidecek halim kaldı ne de bu sokaklardan çıkmak için yürümeye... Her yanı duvar çünkü biliyorum. Ve beni terketmeyen tek sevgili, yalnızlığım... Kimse bu kadar sadık olamaz.