Kendimle savaşıyorum... Galip gelme ihtimalim yok biliyorum. Boğuluyorum, ölüyorum, titriyorum yalnızlıktan. Çevremdeki insanların bir önemi yok, kalbimle yalnızlaşıyorum. Dudaklarıma değdi değeli dudakların, ölüm sarhoşluğunu yaşıyorum. Bitiyorum işte. Kelime kelime bitiyorum her saniye.

Mutlu olsam yazar mıydım hiç? Sustuklarımı yazıp da derdimi anlatıyorum da bitmeyecek sanki bu durum bir an bile. Gecenin kör saati herkes uykuda, gece yıldızlarla sevişiyor, düşüncelerime kilit vurup seni öldürme planları kuruyorum ama hangi celladın haddine ki seni öldürmek? Gece karanlık, içim geceden karanlık... Uykusuz geçen her gecenin altında senin imzan var. Söylesene derdin neydi benimle? Uykularımı çalıp, hayallerimi çalıp, umutla beklediğim, bir umut beklediğim yarınlarımı alıp gitmek mi?

Eğer durum buysa zafer senin. Hadi gurur duy kendinle! Herşeyini seneler önce yitirmiş birinin tek umudu olan yarınlarını aldın elinden. Savaşacak güç mü kaldı ki bende? Allah'ım katında isyan sayılmasın bu ama "Canım yanıyor, nefesim bile batıyor ciğerlerime artık."

Gece bile ayrılık kokuyorken, yağmuru hüzün edip verme bana n'olur.  Mutluluk nasıl bir şeyse görmek istiyorum, yaşamak istiyorum. En azından bu gece... Bir kerelik... Çünkü; vazgeçmek üzereyim kendimden. Kendimle olan savaşımı kaybetmek üzereyim. Dayanamıyorum Rabbim, "bittim" diyorum "yettim ya kulum" deyip tut gönlümden. Gece gel ecel. Uçurumdayım düşüyorum... Gece soğuk,  bazılarının yokluğu daha soğuk. Yalnızım. Çok üşüyorum...