Hayattaki en değerli varlık babadır evlat için. Belki erkek evlat için anne daha önde gelir ama kızlar için babalar daha farklıdır. Bir söz var "kızlar ilk babalarına aşık olur", ilaveten "kızlar en çok babalarına düşkün olur." Bu iki söze de inanmazdım. İnsan büyüdükçe değişiyor, değiştikçe anlıyor, anladıkça akıllanıyor. Hangi baba evladının kötülüğünü ister ki? Hangi baba kızının canının yanmasını ister? Bu soruların cevabını geç de olsa anlayabilmek çok güzel bir şey. Her yaşın verdiği yoğun duygularla hareket ettiğimizden, ettiğimden diyelim, baba değeri geç anlaşılıyor. Eğer benim ailem gibi bir aileye sahipseniz, 7  kardeşseniz ve bu 7 kardeşin 6' sı kızsa gerçekten işiniz zor demektir. Babalar ne kadar yaşarsa kızları o kadar güçlü olur, babalar ne kadar iyiyse kızları da bir o kadar iyidir. Yaşanılan acılar, gözün gördüğü tarifsiz yanlışlar... Hepsi silinip gidiyor zamanla. Babasını kan revan içinde gören çok nadirdir küçük yaşında. Şahsen görenler için, yaşarken ölmek demek bu. Babasının ölümden döndüğünü gören küçük bir kız için; her ne kadar o babaya kızsa da, onun için en kral en eşsiz babadır. Kızlar babalarına düşkün olur ama babalar da kızlarına toz kondurmaz haliyle. Babaya sarf edilen kötü sözler yerini zamanla sevgi sözcüğüne, babaya yapılan yanlışlar yerini zamanla pişmanlığa bırakıyor. Baba demek hayat demek, baba demek nefes demek, baba demek sırtını yaslayabileceğin en güçlü dağ demek. Babalar kızlarının hayatına giren ilk ve onları son nefesine kadar terk etmeyecek son erkek "diye düşünüyorum." Düşününce, gerçekten baba ne kadar fedakâr, cefakâr, karşılık beklemeden emek veren, seven bir varlık. Söylemeden edemeyeceğim; işte bu da Rabbimin en güzel hediyelerinden. Kardeşler arasında bir lafımız var bizim; "Benim babamın gölgesi yeter." Gerçekten de öyle. Bütün babaların gölgesi yeter. Babaya geç aşık olmayın, geç olursa güç olur, zahmetsiz rahmet de olmaz. Uzun lafın kısası; Baba, bu dünyada aşkın zirvesidir.