Sonbahar kadar yorgunum artık.

Ve dökmüşüm yapraklarımı birer birer.

Umursamaz bir tavır var yüzümde,

Donuk bir bakış,

Ve anlamsız gülüşmeler.

Yürürken ayaklarımın götürdüğü yere,

Sesini dahi hatırlayamazken,

Seni unutamayışımı düşünüyorum.

Sahi nasıldı sesin?

Duysam eskisi gibi acır mı içim?

Güler mi gözlerim?

Resmini çizmiştim ufak bir kağıt parçasına,

Ama neden sesini çizemiyorum ki?

Her seferinde böyle oluyor.

Bir şeyler mutlaka eksik kalıyor.

Solum gibi...

Soluğum gibi...

Demek ki olmuyor; insan yalnız kalınca anlıyor.

Nefes almak, yaşamak olmuyor.