İnsanlığa yaban insanların insaniyeti kadar mutluyum ve tutuşmaya hazır bir ömrün, kıvılcımdan yoksunluğuyla meczubum.

Buz kesmiş kalplerinize binâen çaktığım her kibrit, ömrü tüketen soğuk alevlerdi esasen.

Yokluğuna alıştığım huzur ve sıcaklık, aynada gördüğüm mahcub yüzüme epey uzak. Özlenmek duygusuna hâsıl olmak ve beklenmek ümidini taze tutmak zor.

Aldandığım renkli güzelliklerin bir diğer yüzünde, siyah beyaz yanındayım şimdi. Bir kimseyi kaybetmek kaygısından yoksun bir şekilde karaladığım ömür yaprakları, ıslak birer mektup oldu meçhul adreslere.

Her bir hecesinde boğulduğum bu mektuplarda burukluk ve aldanmışlıklar mevcut.

Var olan tek şey şimdi, ruhsuzluğa raptolmuş vaziyette soğuk betonları arşınlamaya aşina soğuk bir vücut..

Bu kıymettar hisler de yok olur mu hafız?

Kıymet vermediğin her bir harf gibi

Tükenmiş bir ömrün demindeyim riyasız

Ne bahar, ne hazan; boşluktayım şimdi..