Yitik bir şehrin nefes alan son sakiniyim..

Ellerim çatlamış, sönmüş gözümde ferim..

Bilirim..

Parmakla sayılacak kadar az kaldı nefesim. Onlarca yıl tutunmak için uzandı ellerim ve hiç olmadığı kadar etrafı gezindi gözlerim..

Bulamadım..

Belki son kez umudum olsun istedim.. Ne yakasından ne de elinden tutabildim güven denen şeyin.. Binlerce kez aldandı gözlerim ve binlerce kez harap oldu düşlerim, gülüşlerim.. Yine de beklemeli insan dedim.. Onca sene geçti ve ben bu şehirde biçareyim..

Yaşlandım ve onca yıl çok taşlandım.. Bitmeyecek sandığım hayatın son bulacağını anladım.. Aradım yeryüzünde bulunmayan güveni, sadakati.. Yoruldum ve kaybettim..

Dinlendim..

Gönlümün pencere kenarlarında, ve bir sigara çektim içime, olsun dedim.. Bu da geçer belki.. Bitmesin sabrım, azmim..!

Titreyerek indim ölüm merdivenlerinden, sağ elimden verildi amel defterim.. Döndüm durdum yaradana şükürler ettim..

Hiç bulamadığım o güven denen illeti..

Tükenmeden umutlarım, son buldu kaderim..

Ve ben yine bir gün çıkar gelir diye bekledim..