akşam olunca bir hüzün çöküyor yüreğime

içimde bir sızı, nedenini bilmediğim bir özlemin habercisi

en mutlu gülüşlerimi bile karalıyor bu özlem

keşke bir de neye ya da kime olduğunu bilsem

hanı ılık bir yaz gecesinde

tüm marifet cırcır böceklerinde

ve ben en sevdiğim o eski sandalyede

sol yanımda uçları yıpranmış bir parça kederle bekliyorum

bekliyorum

saçlarım kovalarken zamanı

ben zamansız gelecek şeyleri bekliyorum

ve istiyorum

gönlüm ne istediğinden habersiz

heveslerim bir dalgaya kapılmış

içimde hissiz bir boşluk, varlık, aynı zamanda da yokluk

herkes bir yaşam kavgasında

adaletsiz, koşar adımlı, bağırış çağırış, mazot kokulu günlük telaşlarda

bunca gürültünün arasında

bir tatlı huzur düşer mi her birimizin payına?

tozlu kaldırımlar arasından çıkıp

ruhlarımızı havalandırsa

hatırlatsa hayatın özünü

hiç pes etmek olur mu serde?

ne de olsa ben annemin kızıyım

dün yaşananı sineye çekip

her sabaha umutla uyanacağım

umut olmadan hayat sürer mi?

öyle amaçsız insan devam eder mi, edebilir mi?

gün gelir göz yaşına sebep olanı, yine göz yaşı temizler

biliyorum, bu bekleyiş boşa değil

eksikler, zamanın buklelerine takılıp bana doğru gelecekler

belki de geldiler ve gözden kaçırdım

ya da yılları var hala, bakarsın bir de yarın...

insanın tek işi beklemek

hangimizin epeydir beklediği bir şeyler yok ki?

farkında olmasak da bu dert değil aslında

zaman öylesine sindirmiş ki bizi, artık alışmışız

boş versene

nasıl olsa beklemek bedava