Sıkıldım artık yaşıyor gibi yapmaktan, nefes alıp içimde tutmaktan acıları.. Her şarkıda, her adımda ölüp sabaha uyanmaktan.. Bir kez, bir kez olsun düşünmedim kendimi, hep mutlu olan insanları, mutluluk ben, sen diye avuttum. Neydi bu kadar acı olan, neydi her nefes alışımda kemiklerimi bin parçaya bölüp, hiçbir şey olmamış gibi nefes aldıran.. Okuduğum her şiiri ben sanıp, her yeni şiirde bir diğerinden vazgeçen?

Sahi neydi mutluluk, fedakarlık..

Aynı uçurumdan binlerce kez düşüp ölmeyi isteyip, ayağa kalkmak neydi?

Her yeni günde, güne mutlu uyanıp, karanlık çökünce neydi bizi bitiren?

Yaşadım sanki dibine kadar, her ölümde anladım, her ölümün yeni bir ölüm olduğunu..

Bittim artık..