Bir sevinci tam ortasından bölen kötü haber gibi geldin

Bir yanım patlamış balon misali hızla sönerken

Diğer yarım olanların farkına varmış ve çoktan terk etmişti beni

Bir İsa tarihi böyle böldü, bir de sen beni

Sonbaharın kimsesiz soğuk sabahlarını kaderine terk edip

Ekvator yakınlarına doğru gitmeyi çok istedim

Kimse vazgeçirmedi beni

Ben gitmedim

Eğer birisi kal deseydi giderdim

Sen kal demedin

Ben gitmedim

Açık bir yaraya tuz basmaktan farksızdı bu

Belki tek farkı; daha acı olmasaydı

Sarmakla çare bulunmayacak,

Kabuk bağlamayacaktı

Kötü haberlere alıştım önce

Sonra sevinmemeye

Bu bir merdivenle

Karanlık bir bodruma inmeye benziyordu

Gittikçe batıyordun

Ama etrafın hakkında zerre kadar fikrin yoktu

Karanlığa karışmak seni yalnızca ışıklar altındaki insanlardan gizliyordu

Kendin gibi onlarcasına rastlıyordun

Körelen vicdanını bile sızlatacak hikayelerle karşılaşıyordun

Kimse ağlamıyordu karanlıkta

Burada sövmek demekti acı çekmek