Küstüm sana İstanbul,

Biliyorum haberin olmadı senin de.

Ama küstüm işte,

Ben sebepli sebepsiz mütemadiyen küserim böyle,

Etraftakilere, bir ağaca, bazen de güneşe,

Küserim sebepsizce,

Ama en çok da kendime,

Sonra barışırım kendimce,

Küstüğümden haberi olmayan küstüklerim,

Barıştığımı da fark etmezler haliyle..

Kinayeli bir durum işte..

Bilirim İstanbul umurunda değilim senin de,

Benim küstüğümden çok, seninle barışanlar var içinde,

O yüzden herkesten daha çok ikiyüzlü,

Ve daha acımasızsın bu evrende.

Gelince o gün ve ben son nefesimi verdiğimde,

Küsmeyeceğim artık sebepli sebepsiz boş yere….