Küfür gibi günler yaşıyoruz. Saçma, sıradan, gereksiz... Nefes alıyoruz, nefes veriyoruz ve yaşadığımızı sanıyoruz. Yanılıyoruz...  Kazanıyoruz,  kaybediyoruz, pes ediyoruz, bağırıyoruz, bağlanıyoruz, bağlandığımız insanlar tarafından paramparça ediliyoruz, köşemize çekilip kırık parçalarımızı tek başımıza birleştirmeye çalışıyoruz, ihanete uğrayıp küfür edip, lanetler savuruyoruz, saçmalıyoruz ve daha fazla saçmalıyoruz... Parayı, mutluluğu, hırs ve başarıyı hayatımızın merkezine koyuyoruz.

NEDEN?

Tek bir sorum var; neden mükemmel olmaya çalışıyoruz? Neden sadece deniz kenarında bir banka oturup dermanı ağlamakta bulmuyoruz? Neden bize mutluluğun değerini en iyi anlatabilecek olan hüznü kabul etmek yerine, ondan korkup kaçarak işi uzatıyoruz? Neden suçu kendimizde aramıyoruz? Kapımızın önünde, sokağın kenarında duran varlığını önemsemediğimiz ağaç gibiyiz. O kökleriyle toprağa bağlı olduğu için hareket edemiyor, biz ise çok kıymetli(!) yargılarımız yüzünden.

Soruyorum işte; hangimiz güneşin doğuşunu sadece bir kez görebilmek için değerli uykusundan vazgeçti? Hangimiz kim ne der diye düşünmeden aşkını ilan edebildi? Herkes karanlığın ortasındaki minik beyaz nokta olmak isterken kim o karanlıkta yüzebildi? Ve daha milyonlarca soru yanıt beklerken kim hayatın karmaşasından kurtulup "Ne yapıyorum ben?" diyebildi?

NEDEN?

Neden sadece insan olduğumuzu ve insanın hatalarla var olduğunu kabul edemiyoruz?  Neden kendi hırslarımızda boğulup etrafa yalancı gülücükler atıyoruz? Oysa yaşamak bu değil,  hiçbir zaman olmadı... Para, güç, hırs, başarı,  ihtişam değil. Hayatında ilk defa deniz gören çocuğun şaşırmışlığıdır hayat. En yüksek mevkiye gelmek değil, küçük hayalleri gerçekleştirmek asıl başarı. Yağmur yağdığında hasta olmamak adına içeriden izlemek değil doğru karar, aksine belki bu gördüğüm son yağmurdur diyerek daha fazla ıslanmaktır doğru karar. Herşeye rağmen nefes alıyorum ve bunun için şanslı olduğumun farkındayım diyebilmektir asıl olay.

Arada kendine hatırlatmalı insan; kusurlarımızla, acılarımızla, korkularımız ve acizliğimizle varız. Çünkü biz insanız...