Belki en zor ve en asil duygudur yalnızlık. Kader değildir, seçimdir. Bilinmelidir ki insanlar yalnız kalmayı tercih ederler. Kendi kendine konuşur, kendi kendine ağlar, kendi kendine yazar yalnız bir kişi. Ne kelimelerine karışacak başka bir insanın sözcüğü olur yanında, ne de başını yaslayabileceği bir omuz. Yazıları ise hep yarımdır… Tamamlayacak birisi yoktur çünkü kalbinde. En güçlü kişidir yalnız olan o kişi.

Hayat çok acımasız davranır ona, taşıyamayacağı yükler verir ama o gelir üstesinden bir şekilde.

Sonsuz bir duvar vardır başkalarıyla arasında. Ve o başkaları o duvarları aşabilmek için çok sabırlı olmalıdırlar. Kolay değildir çünkü. Kalabalıkların içerisinde tektir o. Bir dünyası vardır, orada gezinir. Ayak izleri vardır bazı insanların, onları takip eder. Yalnızdır yine orada da… Bir karanlığın peşine düşer, yürür sonsuza kadar. Memnundur o halinden.

Yalnızken bilir; ne inicinecek, ne üzülecek, ne küsecek, ne hırçınlaşacak. Mutludur işte. Yalnızlık her gece kahkahalar attığı dostu olur. Ona sarılır uyur. Sabah uyandığında yanında yine onu bulur. Yalnızlığın asaleti onu tamamlayan en güzel süs olur. Kısacası yalnızlık en güzel şeydir anlayabilene.