Suskunluğumuz ağrıma gider olmuş bu aralar.
Olmayışımızı ilk defa bu kadar yankılı hisseder olmuşum.
Sessizliğinin aşkını unutturacağını düşünürken,
defalarca vazgeçtiğim aşkı
tekrar yaşatmaya çalışır halde bulmuşum kendimi.
Meğer vazgeçişim gözlerine bakana kadarmış.
Bir bakışlık aşkın varmış da baka baka doyamamışım.
Hiç bilmediğim aşkına açmışım,
doyamayacağımı bile bile aşkına inatlaşmışım.

Bu son sevişim demem, sözlerini duyana kadarmış.
Kurduğun her cümlede yeniden aşkına aşık olmuşum.
Emeklemeyi yeni öğrenen bir bebek gibi
yavaş yavaş ilerlemişim aşkına.
Tek sözünle hayata geri dönmüşüm,
hiç sözünle tekrar hayattan kopacağımı bilerek.

Bu son yazışım demem, seni görene kadarmış.
Kendimden bile saklayıp görmezden geldiğim
aşkının gözümün önüne gelmesi,
aşk dediğim yüzünü görene kadarmış.

Meğer çok sevmişim ben seni, her nedensen...