Yürüyorum yokluğunun zifiri karanlığında,bizden kalan yerlerde. El ele gezemediğimiz sokaklar meğer iki taş parçasından ibaretmiş.Yokluğunu gözümde büyütüp seni küçülttüğüm içinmiş bu denli acı çekişim. Aşk dediğimiz sevmek değil sevmemekmiş. Sen gidince anladım, seni sevmekten korkup sevemedğimde. Sevmelerim de gider sandım, ben aşkınsız yapamam bilirsin. Gözlerinsiz de duramam.Bu yüzdendir gidişin sonrası kalp ağrım.

Dönmediğim her köşe başında bir hatıran var. Seni göremeyişim, hatıralarını unutturmuyor. Görmeden seviyorum bir köşe başından dönüp aşkını koklayarak. Aşkın ne güzel kokardı bilmezsin. Kokunu bilmeden aşkına aşık olmuştum. Ondandır aşkını yazışım, senden bahsetmeyişim. Değil mi yokluğun, özlemiyoruz ?

Özleyemem, yürüyorum ben. Yoksa nasıl doyarım seni gezmelere. Gerçekten seven özlemeye vakti olamayacak kadar çok severmiş. Özleyemediğim. 

Bir iki dakika izin ver de bize, özleyelim birbirimizi.