İlk adımımı atmıştım bilmeden, yanlızlığa

Çocuktum büyümek isterdim, yasaklar olmadan.

Hep derdim ben başkaları olmayacagım.

Güneşin battığı yerde, uyuyup doğduğu yerde yaşayacağım...

Ama olmadı...

Şimdi büyük bir odada bir ben, bir de duvardaki saatim var, birkaç da kitap...

Ne kadar hızla aynı günü yaşıyorum bilmeden..

Her günüm aynı aslında farkı yok, sadece biraz daha zor.

Bazen uyumak istiyorum kendimle yanlız kalmak için, kalabalıktan korkuyorum...

Herkes bir maske takmış yüzüne, her gülüşünün altında farklı bir yüz var...

Ama çok azı gülüyor, sadece gülmeye calışıyorlar ya da ağlamaya...

Aslında çok yanlızım kalabalığın içinde..

Bazen nefes bile almak için kendimden kaçıyorum...

Sanki birden fazla yerdeyim bilmeden, ama nerdesin deseler verecek cevabım yok...

Sadece boş bir bedendeyim...