Hani olur ya gece örttüğünde çarşaf gibi üstünü,

Duygular fırladığında zihnine,

Acı ve keder yüreğe yapıştığında,

Ve hayaller sızdığında beynine.

Umut bir çiçek gibi açarken güne,

Çaresizliğin ve muhtaçlığın bahçıvan olduğu bir dünyada çırpınıyorum.

Demlendikçe arzuların yok oluşunu izliyorum.

Yılgınlık usulca eserken,

Sürüklediği pişmanlıklar çarpar oldu yüzüme.

Hüzünleniyorum, ağlıyorum bugün belki de.

Neden bu kadar yakınım ölüme?

Dokunmayın, ne olur yaklaşmayın titriyorum...

Ve bir kez daha korkuyorum.

Masumiyetle yıkanırken bedenim,

Durun ellemeyin, kirletmeyin.

Sabırla durulanırken, 

Ne olur pisletmeyin, söylemeyin.

Sevgiyle boyarken duvarları,

İyilikle döşerken etrafı,

Kötünün zerre tanesi toz bile olamazken içine,

Kapıya vuran elleri engelleyemiyorum.

Soyutladım kendimi, uzak duruyorum.

En yakınımı bile tanıyamazken,

Gülümsüyorum, içimde patlayan volkanı saklıyorum.

Sahte bir mutluluk takınmışken yüze,

İçten içe eriyen ruhuma acıyorum.