Kapkaralık her taraf,

Ümit namına hiçbir belirti yok.

Karanlığın ortasında rastladım ona.

Uzun uzun baktı yüzüme,

Gördü yüzümdeki ümitsizliği,

Gördü kaybolmuş beslediğim umutları...

Onun sesi yankılandı karanlığın ortasında,

O haykırdıkça, dağıldı zulmetler,

O haykırdıkça, parladı ufuklar,

O haykırdıkça, dirildi ümitler

O haykırdıkça, kayboldu yeisler,

O haykırdıkça, kendime geldim...

Karanlığın ortasında rastladım ona,

Yeri-göğü inletircesine haykırdı...

O haykırdıkça, yıkıldı Firavunların sarayları,

O haykırdıkça, söndü Nemrutların yaktığı ateşler,

O haykırdıkça, yol oldu Musalara denizler...

Ve sustu, o susunca; sustu her taraf,

Derken uzaklaştı yavaş yavaş,

Nereye diye sordum?

Döndü ve: “Kalk” dedi...

Kalk! Yusuflar zindanlardayken,

Bilaller zalimlerin taşları altında ezilirken,

İbrahimler için ateşler yakılmışken,

Oturmak yakışmaz sana...

Kalk! Kır zincirlerini zindanların,

Kalk! Devir taşlarını zalimlerin,

Kalk! Söndür ateşleri yanmasın ibrahimler,

Kalk ve Yürü! Karanlığı yararcasına...

Karanlığın ortasında rastladım ona,

Karanlığa meydan okuduğu bir anda,

O meydan okudukça;

Son buldu zulmetli geceler,

Doğan güneşle aydınlandı her taraf...

Açtı bir bir çiçekler,

Bahar esintileriyle doldu dört bir taraf...