Gece daha yeni yeni çöküyordu. Ay daha yeni gülümsemeye başlamıştı karanlığa. Hüznü karşılamaya çıkmıştı tek tük yıldız tanesi. Sokaklar boştu...  Kaldırımlar, şiirlerde olandan daha kuruydu sanki... Sanki hiç bir şair uğramamıştı, hiç bir ezgi dokunmamıştı bu soğuk taşlara ve yine sanki hiç bir hayal kaybolup gitmemişti buralarda...

Gece daha yeni yeni çöküyordu...  Köşe başlarında dem tutuyordu yalnızlık. İnce belli bir bardakta boğuyordu hayalleri. Daha soğumadan, tadı da böyle çıkıyordu ya hani... Evlerin pencerelerinden ışıklar yeni yeni süzülüyordu şehre. İnce belli bir gecede, tadı çıkıyordu hüznün. İçtiğimiz sigaraların dumanlarından şekil yapmayı, bu gecelerde öğreniyorduk... Ve ne dersek diyelim ya da ne yaparsak yapalım sanırım hüzün, geceye yakışıyordu...